Prich Rudolf (1881–1940), generał dywizji WP. Ur. 6 VIII w Opawie, był synem Jakuba i Marii z Greiplów.

Wyższą szkołę realną czteroklasową ukończył P. w Krakowie w r. 1897. W t. r. wstąpił do szkoły kadetów artylerii w Wiedniu. Po jej ukończeniu w r. 1901 i mianowaniu na stopień chorążego przydzielony został do 1 p. haubic polowych w Krakowie. W pułku tym służył pięć lat. Kurs jazdy konnej w Ołomuńcu ukończył w r. 1902. W t. r. uzyskał stopień podporucznika zawodowego artylerii. W l. 1906–9 ukończył Szkołę Sztabu Generalnego w Wiedniu i otrzymał przydział do Biura Kolejowego Sztabu Generalnego. Do stopnia porucznika awansował w r. 1909, a kapitana w r. 1911. Funkcję I oficera sztabu 8 brygady górskiej w Bośni objął w dn. 1 III 1910, a referentem mobilizacyjnym w Inspektoracie Armii w Sarajewie został 1 X 1911. Od 1 X 1913 był referentem w Biurze Operacyjnym Sztabu Generalnego, a od 1 VIII 1914 kierownikiem grupy w Biurze Operacyjnym Naczelnego Dowództwa. W r. 1916 awansował do stopnia majora. W dn. 10 VII 1917 został szefem sztabu 9 dyw. piechoty na froncie włoskim. Od 25 VII 1918 był szefem Oddziału XX w Min. Wojny, a od 1 XI t. r. szefem likwidacji tegoż oddziału. Do stopnia podpułkownika awansował w r. 1918.

W WP służył P. od 15 IV 1919. Szefostwo sztabu Dowództwa Okręgu Generalnego Lwów objął 1 VI 1919. Do Naczelnego Dowództwa WP na stanowisko szefa Oddziału I przeniesiony został 1 XII t. r. Od dn. 15 IV 1920 był szefem Oddziału I Sztabu Min. Spraw Wojskowych. Jako szef Oddziału I cieszył się u swoich przełożonych dobrą opinią. W r. 1920 awansował do stopnia pułkownika. Dowództwo 26 dyw. piechoty objął w dn. 15 I 1922. Komendantem Doświadczalnego Centrum Wyszkolenia Armii w Rembertowie został 1 IX 1923, pełnił jednocześnie obowiązki dowódcy garnizonu Rembertów. Na tym stanowisku awansował do stopnia generała brygady w dn. 2 IV 1924, ze starszeństwem z dn. 1 VII 1923. W czasie przewrotu majowego 1926 r. opowiedział się po stronie rządu i był dowódcą grupy odwodowej wojsk rządowych. W dn. 9 VIII 1926 został komendantem Centrum Wyszkolenia Artylerii w Toruniu. Na generała dywizji awansował 2 I 1928. W dn. 4 I t. r. wyznaczony został na członka Komitetu dla Spraw Uzbrojenia i Sprzętu. W stan spoczynku przeszedł 31 XII 1935.

P. był w latach trzydziestych członkiem Rady Nadzorczej Tow. Starachowickich Zakładów Górniczych S-ka Akc. W kampanii wrześniowej 1939 r. P. został 11 IX t. r. mianowany przez gen. Kazimierza Sosnkowskiego dowódcą obrony obszaru Lwowa. Spowodował utworzenie dowództwa obrony miasta, a w dn. 12 IX t. r. osobiście kierował pierwszą walką. W dn. 16 IX t. r., po rozwiązaniu dowództwa obrony obszaru Lwowa, pozostał w dyspozycji gen. Władysława Langnera. Na podstawie decyzji Biura Politycznego WKP(b) z 5 III 1940 został wkrótce zamordowany na Ukrainie. Był odznaczony: Krzyżem Orderu Polonia Restituta 4 kl., Złotym Krzyżem Zasługi, odznaczeniami zagranicznymi oraz medalami pamiątkowymi.

P. był żonaty z Anną z Kernerów.

Enc. Wojsk., VI; Kryska-Karski T., Żurakowski S., Generałowie Polski niepodległej, Londyn 1976 (fot.); Listy katyńskiej ciąg dalszy. Straceni na Ukrainie, W. 1994; Rocznik oficerski, W. 1923, 1924, 1928, 1932; – Dalecki R., Armia „Karpaty” 1939, W. 1979; Garlicki A., Przewrót majowy, W. 1978; Jurga T., Regularne jednostki Wojska Polskiego w 1939 r., W. 1975; Księga pamiątkowa artylerii polskiej 1914–1939, Londyn 1975; Polskie Siły Zbrojne, I cz. 3 s. 474, 488, 489, 497, 509; Porwit M., Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, W. 1973–8 cz. 2 i 3; [Ryziński K.] Ryś K., Obrona Lwowa w roku 1939, Palestyna 1943 s. 5, 20; Woszczyński B., Ministerstwo Spraw Wojskowych 1918–1921, W. 1972; W 50-lecie powstania Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, Londyn 1969; Wyższa Szkoła Oficerska Wojsk Rakietowych i Artylerii im. Generała Józefa Bema. Zarys historii 1943–1969, W. 1974; Zawilski A., Bitwy polskiego Września, W. 1972 II; – Rocznik Polskiego Przemysłu i Handlu, W. 1938 nr 1452; Romeyko M., Przed i po maju, W. 1907 I, II; Witos W., Moje wspomnienia, Paryż 1965 III; – CA W: Akta personalne P-7575.

Mieczysław Cieplewicz